Volg je gelukzaligheid, zelfs als het regent
Ik maakte deze foto, in de stromende regen, vanuit mijn huurauto in Vidareidi op het eiland Vidoy op de Faeröer. Vidareidi is de meest noordelijke nederzetting van de Faeröer en beroemd vanwege het stormachtige weer.
Ik kwam laat op de dag aan bij mijn accommodatie en werd ‘s avonds wakker met het geluid van stormachtige wind en stromende regen. Dat weer hield de hele volgende dag aan, waardoor het extreem moeilijk was om foto’s te maken.
Ik kan me levendig herinneren dat de autodeur steeds weer tegen mijn lichaam sloeg, elke keer dat ik uit de auto stapte om te proberen te verkennen. Maar het was het waard, want de ervaring was opwindend.
Beneden aan zee zijn er een paar historische gebouwen waar ik een jong Duits stel heb ontmoet. Niet lang nadat ik aankwam, ging de man op pad om verder weg te gaan, maar ik voelde de behoefte om dicht bij zijn kleine partner te blijven, omdat ik bang was dat de wind haar zou wegvagen.
Ik ben blij dat ik dat deed, want er waren talloze keren dat ik mijn hand moest uitstrekken en haar arm moest grijpen terwijl ze, letterlijk, van de grond werd getild door die woeste windstoten.
Nadat haar partner was teruggekeerd, ging ik op weg om een paar foto’s te maken, waarbij ik ervoor zorgde dat ik de grootste windstoten probeerde te vermijden door mezelf heel laag bij de grond te houden terwijl ik me een weg baande over het terrein.
Dat is waar een positieve mindset om de hoek komt kijken. Door uit je huis of hotelkamer te komen, kun je de regen ervaren, of je nu een wandeling maakt of in je auto aan het strand zit.
Het kan zijn dat je niet de foto krijgt waarop je had gehoopt, maar door een creatieve benadering te volgen, kom je waarschijnlijk terug met een of meer unieke en volledig authentieke afbeeldingen.
Dat is heel erg het geval bij deze foto, gemaakt door de voorruit van mijn huurauto. Het is misschien wel het meest abstracte beeld van die reis, en ik vind het geweldig omdat het een van de meest memorabele ervaringen van mijn bezoek aan de Faeröer terugbrengt.
Gelukzaligheid is beschreven als een verhoogd gevoel van vreugde, persoonlijke vervulling en geluk. Maar het gevoel van vreugde en geluk is vluchtig en wordt tegenwoordig vaak geassocieerd met de behoefte aan persoonlijke bevrediging.
Ironisch genoeg is het de behoefte om voortdurend het monster, het verlangen, te voeden dat de meesten van ons meestal ongelukkig houdt.
Deze post gaat helemaal over een meer authentieke en uiteindelijk een meer lonende manier om je gelukzaligheid te volgen.
Schoonheid en gelukzaligheid: een doelgericht leven leiden
Ik vind mijn eigen weg naar gelukzaligheid door schoonheid en ik vind en fotografeer schoonheid in een verscheidenheid aan onderwerpen, inclusief onderwerpen die normaal niet als mooi zouden worden beschouwd.
De schoonheid van een kind, dat zijn eigen inherente onschuld laat zien, kan echt fascinerend zijn. Maar ik voel me ook aangetrokken tot ouderen en de schoonheid van de ervaring die in hun gezichten wordt getrokken.
Architectuur viert de interacties van licht, oppervlak en ruimte, en toont de vindingrijkheid van de kunstenaar/architect om zulke grootse inspanningen te realiseren. Als ik grotere steden bezoek, breng ik graag tijd door in kathedralen, tempels en andere gebedshuizen, net zoals ik seculiere architecturale pracht bezoek.
De puurheid en sereniteit van het natuurlijke landschap heeft me lang aangetrokken en ik heb veel diepe en gelukzalige momenten meegemaakt in afgelegen delen van de wereld, waaronder de volgende plaatsen:
Er is iets heel bijzonders aan in de natuur zijn, weg van de drukte van drukke steden. Ik heb het geluk gehad een aantal diepgaande ervaringen te hebben opgedaan tijdens het fotograferen in enkele van de meer afgelegen delen van onze wereld.
Het is op zulke momenten dat ik me verbonden voel op een manier die me in staat stelt om op de een of andere manier verder te gaan dan dat wat wordt gezien en een glimp op te vangen van iets van het sublieme. Die kracht die alle dingen verbindt.
Kent u het verhaal van Kaïn en Abel? De zonen van Adam zouden een gelijke verdeling van de wereld hebben geërfd. Kaïn kreeg het eigendom van het land, terwijl Abel het eigendom kreeg van alle levende wezens.
De namen van de broers zijn een paar tegenpolen. Abel komt van het Hebreeuwse woord hebel, wat adem of damp betekent. Met andere woorden, alles wat leeft en beweegt en van voorbijgaande aard is. Omgekeerd lijkt de wortel van Kaïn het werkwoord te zijn kanahwat betekent om eigendom te verwerven, te heersen of te onderwerpen.
Is het een wonder dat Kaïn Abel beschuldigde van overtreding.
Aan Kaïn, die de eerste stad zou bouwen, werd heerschappij over Abel beloofd. Toch was Abel, die liever ronddoolde, de favoriet van God, zelf een… god van de weg.
Hoewel ze als broers worden afgeschilderd, vertegenwoordigen Kaïn en Abel eigenlijk twee verschillende volkeren of culturen. Kaïn vertegenwoordigt planters, terwijl Abel herders vertegenwoordigt. Hun verhaal is de mythe van de hoedende (of jagende) mensen die het land van de planters veroveren. Het is een mythe die in de loop van de millennia in tal van culturen is verschenen.
In beide gevallen is de jongere broer zowel de favoriete zoon als het slachtoffer. In het geval van Kaïn en Abel is het ook waarschijnlijk dat Abel verwijst naar de Hebreeën, terwijl Kaïn een verwijzing is naar de Kanaänieten die volgens de Bijbel de stammen van Israël veroverden na hun terugkeer uit ballingschap in Egypte.
Als je je het verhaal herinnert, vermoordde Kaïn Abel en, als een manier van verzoening, ontzegt God Kaïn de vruchten van de aarde en dwingt hem om als vluchteling en zwerver in het Land van Nod rond te dwalen. Nod verwijst naar de wildernis of woestijn waarin Abel eerder had rondgezworven.
Ik herinner me dat ik als kind hoorde dat mijn moeder me prettige dromen wenste met een “Op naar het land van Nod” nadat ik een verhaaltje voor het slapengaan had voorgelezen aan mijn jongere zus en mij.
Je weet dat ik mezelf altijd moet controleren als ik de woorden dwalen of verwonderen schrijf. Het zijn woorden die op elkaar lijken en vanuit dat oogpunt kan het gemakkelijk zijn om ze te verwarren. Hoewel ze heel verschillende dingen betekenen, heb ik ook het gevoel dat ze heel nauw met elkaar verbonden kunnen zijn.
Je ziet dat het door dwalen is dat een gevoel van verwondering vaak zijn weg vindt in ons leven. Dus vanuit dat oogpunt zijn verwondering en gelukzaligheid nauw met elkaar verbonden. Zijn ze niet?
Ik word plotseling herinnerd aan hoe de term rondwandelen is gebruikt om een overgangsritueel te beschrijven in de Australische Aboriginal-samenleving waarbij een adolescente man de wildernis in wordt gestuurd, waar dan ook tot zes maanden, om de spirituele overgang naar mannelijkheid te ondergaan.
Dat is een heel vluchtige uitleg, maar het wijst wel op het belang van zwerven in traditionele samenlevingen. Je zou kunnen zeggen dat je ronddwaalt om jezelf te vinden.
De zoektocht naar geweldige onderwerpen is een belangrijke drijfveer voor ons fotografen. Naast het vinden van schoonheid in mensen die ik ontmoet op mijn reizen, sublieme natuurlijke landschappen en magnifieke architectonische wonderen, ben ik ook geïntrigeerd en erg aangetrokken tot een bepaald soort schoonheid, dat ik vind in meer alledaagse, alledaagse dingen.
Als ik op pad ben in een trein in de voorsteden of, misschien, ronddwaal door een industrieel deel van de stad, houd ik altijd mijn ogen open voor schoonheid in het banale. Sommige van mijn grootste successen zijn het fotograferen van onconventionele onderwerpen.
Beelden en glas-in-loodramen, vooral die met personages en gebeurtenissen uit wereldreligies, hebben al lang mijn aandacht getrokken. Als kind herinner ik me dat ik gefascineerd was door de beelden en glas-in-loodramen in de St. Mary’s Catholic Church in mijn geboortestad, Hamilton.
Later, toen ik naar Azië ging reizen, raakte ik gecharmeerd van beelden uit het boeddhisme en het hindoeïsme. In feite heette de scriptie voor mijn eerste postdoctorale opleiding Beelden en de landschappen ertussen.
Schoonheid, waar ik het ook vind, is mijn venster op een staat van gelukzaligheid. Maar dit is een zeer persoonlijke ervaring en om je eigen raam te vinden, moet je in de juiste gemoedstoestand zijn.
In dit verband is het goed om te onthouden dat kijken is niet hetzelfde als zien.
Je mindset veranderen is gemakkelijker als je jezelf in een omgeving plaatst die een positievere kijk mogelijk maakt. Ik merk dat wandelen, vooral in de natuur, me opent voor het soort transcendentale ervaring waarnaar ik op zoek ben.
Evenzo doordringt een kerk, tempel of andere plaats van aanbidding vaak een gevoel van vrede en rust dat ideaal is voor het creëren van de prachtige, levensbevestigende beelden die zo belangrijk zijn geworden voor hoe ik mijn gelukzaligheid volg.